We wtorek, 6 maja 2025 r., we wspólnocie krakowskiej, odbyło się „ostatnie pożegnanie” naszej s.Alodii Sobolewskiej, która odeszła do Pana 29 kwietnia 2025 r. w Pokrzywnie, w Infirmerii Prowincjalnej, gdzie przebywała od 18 kwietnia 2024 r. Uroczystość pogrzebowa zgromadziła zarówno rodzinę s.Alodii oraz zaprzyjaźnione osoby, a także duże grono Sióstr z różnych naszych wspólnot (z Lublina, Częstochowy, Tarnowa, Sierczy, Kosarzysk, Rybnika) i oczywiście siostry krakowskiej wspólnoty.

30 kwietnia 2025 roku nasza wspólnota w Tarnowie przeżywała radość przyjęcia Siostry Agnieszki do postulatu. Postulat jest pierwszym etapem formacji zakonnej. Uroczystość odbyła się po nieszporach i miała wyjątkowy, duchowy charakter.

Z inicjatywy siostry prowincjalnej, Iwony Skorupy i jej rady, przełożone urszulańskich domów razem z członkiniami rady, w dniach 26 kwietnia - 4 maja 2025 r., pielgrzymowały do miejsc związanych z życiem św. Anieli Merici, naszej Założycielki.

Tegoroczny koncert charytatywny zorganizowany w auli Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu przez fundację Redemptoris missio był  pięknym wydarzeniem artystycznym. Zgromadzona publiczność mogła wysłuchać wielu utworów muzycznych w wykonaniu Orkiestry Reprezentacyjnej Sił Powietrznych Wojska Polskiego.

U Urszulanek w Lublinie, po powrocie do szkoły po przerwie świątecznej, uczniowie mówili niemal wyłącznie o jednym – o śmierci Papieża Franciszka. Dla dzieci należących do Papieskiego Dzieła Misyjnego Dzieci to szczególnie bolesna wiadomość. Papież był dla nich nie tylko autorytetem, ale przede wszystkim duchowym przewodnikiem – doceniał ich zaangażowanie, zachęcał do modlitwy i podejmowania działań na rzecz najbardziej potrzebujących.

W Poniedziałek Wielkanocny, 21 kwietnia 2025 roku,  Ojciec Święty Franciszek odszedł do Pana.  Media  prześcigają się w podawaniu  szczegółów z jego życia, pontyfikatu, choroby i odchodzenia. My natomiast łączymy się z Kościołem, dziękując Bogu za papieża, który „lubił dostrzegać świętość w cierpliwym ludzie Bożym (..) świętość z sąsiedztwa” (Gaudete et exsultate, 7) i do tej świętości nas nie tylko zachęcał, ale niemal popychał, mówiąc:

"Tutaj w Peru, podobnie jak w Polsce w czasie Wielkiego Postu przez różne formy pokutne przygotowywaliśmy się do Paschy. W szkole Św. Urszuli i Św. Józefa w Limie dzieci uczestniczyły w ceremonii poświecenia palemek, była również na terenie szkoły droga krzyżowa i Ostatnia Wieczerza, którą przygotowali rodzice dzieci z przedszkola" - piszą do nas s. Maria Wacława Witek i s. Barbara Żaba.

W liturgii dzień ten nazywany jest Dies Passionis Domini – Dzień Męki Pana. W Polsce przyjęła się nazwa „Wielki Piątek”, podkreślająca wyjątkowość i doniosłość tego dnia – pełnego bólu, ale i cichej nadziei. To jedyny dzień w roku, gdy Kościół nie sprawuje Eucharystii – nie dlatego, że nie ma Ofiary, lecz dlatego, że jest ona sprawowana na Krzyżu, w sposób realny, cielesny, ostateczny.

W tradycji łacińskiej Wielki Czwartek nosił nazwę Dies Mandati – Dzień Przykazania, od słów Chrystusa: Mandatum novum do vobis… – „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali” (J 13,34). W Polsce nazywano go także Zielonym Czwartkiem.

W starożytnej tradycji liturgicznej Wielki Wtorek był dniem milknącej świątyni – blask święta zanikał, a liturgia coraz głębiej zanurzała się w mrok wydarzeń pasyjnych. Po łacinie nazywany po prostu Feria tertia Hebdomadae Sanctae, był dla Ojców Kościoła dniem kontemplacji tajemnicy zdrady i cierpienia Sługi Jahwe. Wielki Wtorek odsłania jedną z najbardziej poruszających tajemnic Wielkiego Tygodnia: kruchość ludzkiego serca. To dzień, który przypomina, jak łatwo człowiek może się zagubić – nawet wtedy, gdy jest blisko Jezusa. Judasz – uczeń, który znał Jego głos, smak chleba podawany z Jego ręki – wybiera ciemność. Piotr – ten, który wyznał wiarę, gotów był iść na śmierć – upada w chwili próby.

Dawniej w Polsce Wielką Środę rozpoczynano od Ciemnej Jutrzni – nabożeństwa, które odprawiano jeszcze o świcie. Ludzie gromadzili się w kościele, by śpiewać psalmy, przeplatać je lamentacjami i modlić się w ciszy, aż do zgaszenia ostatniej świecy. Symbolika była wymowna – narastająca ciemność odpowiadała zbliżającej się zdradzie i męce Chrystusa.

Obchody Wielkiego Tygodnia, czyli siedmiu dni poprzedzających Wielkanoc, mają swoje korzenie już w IV wieku. Najstarsze świadectwa pochodzą z Jerozolimy, gdzie chrześcijanie pielgrzymowali do miejsc związanych z męką, śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa. To właśnie tam powstał pierwszy szczegółowy plan obchodów Wielkiego Tygodnia, opisany przez pątniczkę Egerię około roku 384. Liturgia Wielkiego Poniedziałku, Wtorku i Środy była rozwinięciem modlitw wokół Męki Pańskiej, a celebracje w Wieczerniku, Ogrodzie Oliwnym, czy przy Krzyżu stawały się duchową drogą z Jezusem.