XXIX Niedziela Zwykła
29 NIEDZIELA ZWYKŁA A Mt 22,15- 21
ZOddajcie Cezarowi to, co należy do Cezara,
a Bogu to, co należy do Boga
Mt 22,21
W pewnym sensie jesteśmy obywatelami politycznego państwa, do którego należymy oraz obywatelami królestwa Bożego. Jesteśmy zobowiązani do lojalności wobec jednego i drugiego.
Celem faryzeuszy było zniszczenie Jezusa przez dyskryminowanie Go, albo przez nakłanianie do popełnienia błędu, mogącego doprowadzić do konfliktu z Rzymianami, lub z Żydami, którzy walczyli z znienawidzonym okupantem.
Jezus pominął pytanie o płaceniu podatków i przeszedł do sedna sprawy.
Wyjaśnił, że jeśli moneta, którą posiadają należy do Cezara, trzeba ją oddać Cezarowi. Żydzi nie używali monety okupanta.
Płacenie podatku Cezarowi oznaczało zaakceptowanie władzy państwowej, a także władzy rządzącego.
Obywatele mogą korzystać z usług społecznych, z ubezpieczenia, zasiłków, różnych profitów, opieki zdrowotnej, edukacji itp. Dlatego są zobowiązani do płacenia podatków.
Pierwsze czytanie liturgiczne (Iz 45,1.4-6) jest przykładem jak Bóg pośrednio sprawuje swoją władzę, posługując się Cyrusem, królem Persji.
Trzeba również pamiętać o tym, że państwo nie posiada władzy absolutnej. Tylko Bóg ma absolutną władzę.
Gdy pojawi się konflikt pomiędzy władzą duchową a doczesną, warto przypomnieć słynne powiedzenie św. Tomasza More: Dobry sługa króla, ale Boży najpierw.
Jesteśmy stworzeni na obraz i podobieństwo Boga.
Chrystus pozostawił swój obraz w sercu każdego człowieka. Zostawił swoje Oblicze wyryte głęboko w naszym człowieczeństwie. Pod panowaniem Jezusa znajdują się więc wszyscy ludzie na całym świecie.
Władza Jezusa Chrystusa jest panowaniem miłości i miłosierdzia, pokoju i sprawiedliwości.
Oddać Bogu to, co do Boga należy znaczy: uznawać władzę Boga nad wszelkim stworzeniem. Bożą własnością jest cały wszechświat, życie, czas, człowiek. Własnością Boga jest również to, co od Boga otrzymujemy.
Oddawać Bogu wszystko znaczy żyć Jego darami, rozwijać je, pracować nimi dla dobra własnego oraz dla dobra innych – z wiarą i ufnością pełniąc wolę Ojca Niebieskiego podczas naszego ziemskiego życia.
s. Boguchwała Kuras OSU
Środa Popielcowa stawia nas wobec prawdy o naszym życiu. Popiół, który dziś przyjmujemy na nasze czoła, przypomina o kruchości i przemijaniu. A jednak Słowo, które słyszymy, mówi o czymś więcej niż tylko o przemijaniu – mówi o nadziei. W centrum tej nadziei stoi Bóg, którego cechy prorok Joel wymienia z taką precyzją, jakby chciał nam przypomnieć, że nie idziemy w nieznane, wracając do Niego. Wracamy do Kogoś, kto nas kocha bardziej, niż jesteśmy w stanie to zrozumieć.
Miejmy zawsze serca rozpalone miłością.
św. Aniela Merici