Towarzystwo św. Urszuli
Towarzystwo św. Urszuli, z którego wyłonił się w ciągu wieków również nasz zakon, zostało założone przez św. Anielę już w dojrzałej fazie jej życia. Towarzystwo zgromadziło kobiety zafascynowane jej wizją życia oddanego w miłości oblubieńczej Bogu oraz w służbie - drugiemu człowiekowi.
Obraz, znajdyjący się w krypcie pod kościołem św. Anieli w Brescii,
przedstawia św. Anielę Merici z 4 dziewicami i 4 wdowami
- być może symbolizuje moment założenia Towarzystwa św. Urszuli.
Obraz namalowany prawdopodobnie przez artystę "ze szkoły" Moretta,
zaginiony w czasie wojny, znaleziony w parafii Bagnolo Mella, w okolicach Brescii.
Aniela opracowywała dla niego regułę, a formalnie powołała je do życia 25 listopada 1535 r. w dniu św. Katarzyny Aleksandryjskiej. Dzień ten stał się później oficjalnym świętem Towarzystwa i dniem przyjmowania nowych sióstr. Założona została wówczas księga, w którą wpisano imiona pierwszych urszulanek. Było ich dwadzieścia osiem. Pięć lat później, w chwili śmierci Anieli, liczba ta wzrosła do stu pięćdziesięciu. Reguła Towarzystwa św. Urszuli uzyskała aprobatę miejscowego wikariusza generalnego Lorenzo Muzio już 8 sierpnia 1536 r. „na życzenie Anieli, założycielki tego Towarzystwa".
W roku 1537 na kapitule Towarzystwa św. Urszuli dokonano jednogłośnie wyboru Anieli na „matkę, mistrzynię generalną, czyli skarbniczkę oraz przełożoną". Wcześniej podjęto starania o papieskie zatwierdzenie Reguły. Dokonał tego Paweł III bullą wydaną 4 lata po śmierci założycielki, którą Bóg powołał do siebie 27 stycznia 1540 r. Na własną prośbę pochowana została w kościele św. Afry, przy którym spędziła ostatnie osiem lat swego życia wypełnionych organizowaniem Towarzystwa.
Fragment z:
Aniela Merici, PISMA REGUŁA. RADY. TESTAMENT,
tłumaczenie, wstęp i opracowanie
Urszula Borkowska OSU, Lublin 1992.
Niedziela Gaudete, trzecia niedziela Adwentu, przypomina nam, że radość jest nieodłącznym elementem życia chrześcijańskiego. To wyjątkowy moment w liturgii Adwentu, który wyłania się jako przedsmak nadchodzącej pełni radości – Bożego Narodzenia. Wyraz „Gaudete” pochodzi z łacińskiego wezwania: „Gaudete in Domino semper” – „Radujcie się zawsze w Panu” (Flp 4,4). Radość, o której mówi Biblia, to coś więcej niż chwilowe zadowolenie. Jest głęboko zakorzeniona w Bożej obecności i Jego obietnicach. Warto przyjrzeć się biblijnym i historycznym znaczeniom tej cnoty oraz zastanowić się, jak możemy ją przeżywać w codziennym życiu.
Miejmy zawsze serca rozpalone miłością.
św. Aniela Merici
