ŚWIĘTO OFIAROWANIA PAŃSKIEGO - DZIEŃ ŻYCIA KONSEKROWANEGO

Rozważanie na Święto Ofiarowania Pańskiego - Dzień Życia Konsekrowanego

„Mądry ogień Boży jest zbawienny, porządkujący, prowadzący do nawrócenia” – pisał Klemens Aleksandryjski. To nie jest ogień niszczący, lecz oczyszczający. Ogień, który spala, by wydobyć to, co najcenniejsze. W święto Ofiarowania Pańskiego, które jest jednocześnie Dniem Życia Konsekrowanego, Kościół ukazuje nam Chrystusa – Światłość, która przyszła na świat, aby nas oczyścić i uczynić ofiarą miłą Bogu. Jezus, zaniesiony do świątyni, sam staje się darem dla Ojca – pierwszym i najdoskonalszym, który wzywa nas do wejścia w Jego ogień miłości. Słowo, które usłyszymy na liturgii wprowadza nas w logikę daru z siebie i odkrywania w sobie obrazu Tego, który pierwszy „dał się cały”.

Prorok Malachiasz (Ml 3,1-4) – Bóg jako cierpliwy złotnik

Prorok Malachiasz zapowiada nadejście „Anioła Przymierza”, który przyjdzie do świątyni i dokona oczyszczenia synów Lewiego, czyli kapłanów. W warstwie językowej ciekawe jest użycie hebrajskiego słowa tsāraph (צָרַף), oznaczającego „przetapiać” lub „rafinować” metale szlachetne. Siostra urszulanka Emilia Ehrlich, biblistka i bliska współpracownica papieża Jana Pawła II, w swoim komentarzu do Apokalipsy zauważa, że jest to obraz duchowego oczyszczenia – Bóg poprzez próby i doświadczenia nie niszczy człowieka, ale odnawia w nim prawdziwy obraz – własne odbicie. W książce „Apokalipsa. Księga Pocieszenia” czytamy, że ze względu na brak kopalni srebra w Palestynie, dla uzyskania czystego metalu przetapiano stare przedmioty. W kotle podkładano ogień i czekano, aż płomień wypali wszelkie zanieczyszczenia. Był to proces wymagający niezwykłej uwagi – jeśli ogień był zbyt słaby, nieczy­stości pozostawały w metalu, jeśli zaś temperatura była zbyt wysoka, srebro ulegało uszkodzeniu i stawało się bezużyteczne. Dlatego złotnik siadał przy ogniu i cierpliwie czuwał, wpatrując się w zawartość naczynia.Wiedział, że metal osiągnął doskonałą czystość w momencie, gdy jego powierzchnia przestawała falować, a stawała się lśniącą taflą – zwierciadłem, w którym mógł dostrzec własne odbicie: „Usiądzie więc, jakby miał przetapiać i oczyszczać srebro, i oczyści synów Lewiego” – pisze prorok Malachiasz. To obraz cierpliwej pracy Boga, dla którego jesteśmy cenni jak złoto i który z miłością czuwa nad każdym z nas. On nie usuwa nas z ognia prób, ale podtrzymuje i kształtuje, pilnując, abyśmy nie spłonęli, lecz zostali oczyszczeni – wypatruje w nas zawsze tego, co najszlachetniejsze. Aż nadejdzie ten moment, kiedy każdy stanie się zwierciadłem odbijającym Jego Oblicze. Taką właśnie drogę przeszedł Jezus – prawdziwa Ofiara czysta i doskonała, składana Ojcu. Taką drogę przechodzą również ci, którzy oddają Mu swoje życie w konsekracji. W szkole prób i oczyszczeń uczą się całkowitego zawierzenia, by w ich życiu mógł objawić się Chrystus. Jeśli więc czujesz, że ogień doświadczeń Cię przygniata, pamiętaj: On siedzi przy ogniu. Patrzy na Ciebie. I czeka, aż zobaczy w Tobie swoje Oblicze. W kontekście życia konsekrowanego jest to niezwykle ważne: przez modlitwę, ubóstwo, czystość i posłuszeństwo Bóg kształtuje serce osoby poświęconej Jemu, aby coraz bardziej odbijało Jego świętość.

List do Hebrajczyków (Hbr 2,14-18) – Chrystus jako pierwszy

Grecki tekst Hbr 2,14 używa zwrotu koinōnéō (κοινωνέω), który oznacza „mieć udział” lub „uczestniczyć” – Chrystus stał się „uczestnikiem” ludzkiej natury, aby zniszczyć śmierć. Autor Listu do Hebrajczyków posługuje się także terminem hilaskesthai (ἱλάσκεσθαι) w wersecie 17, co odnosi się do czynności „przebłagania” – nawiązując do arcykapłana Starego Przymierza, który dokonywał oczyszczenia ludu poprzez ofiary. Jezus, jako nowy Arcykapłan, nie tylko oczyszcza, ale staje się sam ofiarą, a osoby konsekrowane z miłością patrzą na Tego, którego życie jest najpełniejszą konsekracją.  

Ewangelia (Łk 2,22-40) – Ofiarowanie Jezusa i świadectwo Symeona i Anny

W greckim tekście Łk 2,22 znajdujemy słowo paristanai (παριστάναι), oznaczające „przedstawiać” lub „stawiać przed kimś” – to samo słowo było używane w Septuagincie w kontekście składania ofiar w świątyni. To wskazuje, że Jezus nie jest tylko Dzieckiem, które zostaje zaniesione do świątyni zgodnie z Prawem, ale już w tym momencie zostaje „przedstawiony” jako przyszła ofiara za świat. Z kolei Symeon prorokuje, że Jezus stanie się „znakiem sprzeciwu” (sēmeion antilegomenon – σημεῖον ἀντιλεγόμενον), co oznacza, że Jego misja będzie oczyszczająca – będzie jak przetapiający srebro, który ukazuje prawdziwe oblicze człowieka. To także kluczowy obraz dla życia konsekrowanego: jest ono znakiem sprzeciwu wobec logiki świata i wezwaniem do bycia „przetopionym” przez Boga, aby w człowieku objawiło się Jego oblicze. Konsekrowany naśladując Chrystusa, uczy się jak czuwać i jak patrzeć na braci i siostry, aby również w nich ujrzeć drogocenny kruszec, niepojęty skarb, ślad nieskażonego dobra – oblicze Boga.  

Pytania do refleksji osobistej:

1. Jakie próby w moim życiu mogą być Bożym ogniem oczyszczenia? Czy dostrzegam w nich Jego prowadzenie, czy raczej buntuję się przeciw nim?
2. Jak postrzegam Boga? Czy wierzę, że jest przy mnie zawsze, czuwa nade mną z czułością dobrocią i cierpliwie czeka na choćby najmniejszy mój gest otwarcia na Niego?
3. Symeon i Anna rozpoznali w Dziecięciu światłość i spełnienie Bożych obietnic. Czy ja umiem patrzeć na świat oczami wiary i dostrzegać Boże działanie wokół mnie?
4. Jak odpowiadam na Boże wezwanie do nawrócenia? Czy jestem gotów oddać Mu swoje życie, aby On mógł je ukształtować według swojej woli?

Oczyszczenie jako droga życia

Zarówno u Malachiasza, jak i w Liście do Hebrajczyków oraz w Ewangelii powraca motyw oczyszczenia: przez próbę ognia, przez kapłańską ofiarę i przez przyjęcie Jezusa jako światłości. Życie konsekrowane jest dokładnie tym procesem – to nieustanne poddawanie się Bożemu działaniu, aby coraz bardziej odbijać Jego świętość. W tym świetle Dzień Życia Konsekrowanego jest też świętem nadziei: Bóg oczyszcza, abyśmy mogli jaśnieć Jego światłem i aby nie zawładnęły nami ciemności.

więcej rozważań »