I Niedziela Adwentu
I NIEDZIELA ADWENTU Mk 13,33-37
CZUWAJCIE
Słowo Adwent oznacza: oczekiwanie, przybycie, obecność. W czasach starożytnych dotyczyło przybycie urzędnika, dostojnika, króla czy cesarza do jakiejś prowincji. W pogańskim języku religijnym termin ten stosowano do objawiającego się bóstwa. Natomiast chrześcijanie zastosowali słowo ADWENT do okresy liturgicznego oczekiwania na przyjście Chrystusa Króla i Boga.
Jezus przychodzi i nawiedza swój lud. Jest stale obecny wśród nas. Czeka na nas w Eucharystii, w Ewangelii, w naszych bliźnich oraz w różnych sytuacjach życiowych.
W sposób widzialny, w pełni i w majestacie przybędzie powtórnie przy końcu czasów - w Paruzji. Dlatego trzeba czuwać i przygotowywać się podczas ziemskiego życia na tak ważne wydarzenie , które zadecyduje o naszym wiecznym przeznaczeniu.
Najlepszym przygotowaniem na przyjście Pana jest odpowiedzialne przeżywanie każdego dnia wśród ludzi okazując im życzliwość, miłość, współczucie, pomoc, zrozumienie i przebaczenie.
Ważnym elementem naszego życia jest również, a może przede wszystkim, spotkanie z Bogiem na modlitwie, świadomość Jego aktywnej obecności przenikającej każdą chwilę kolejnego dnia.
Czuwanie to także rozpoznawanie Boga w każdej sytuacji oraz odpowiedź człowieka na Jego oczekiwania poprzez miłość do drugiego człowieka i akceptację doświadczeń każdego dnia.
Nasze ziemskie życie jest przygotowaniem na szczęśliwą wieczność.
Pan, o którym mówi dzisiejsza Ewangelia, zostawił swój dom i wyjechał. Powierzył swoim sługom staranie i troskę o ten dom. Chciał, aby byli gotowi i czuwali aż do jego powrotu z podróży.
Domem, który Pan powierzył naszej trosce i naszemu staraniu jest Kościół - dom Boży, cały świat, rzeczywistość, w której żyjemy , poruszamy się i jesteśmy.
Domem Bożym i moim domem, jest też moje serce, moja dusza, moje życie, uzdolnienia oraz inne możliwości. Dlatego trzeba odpowiedzialnie dbać o swój dom i przygotować go na przyjście Pana.
Czujność jest okiem serca otwartym na Pana,
aby dostrzec Go gdy nadchodzi.
Silvano Fausti
s. Boguchwała Kuras OSU
Środa Popielcowa stawia nas wobec prawdy o naszym życiu. Popiół, który dziś przyjmujemy na nasze czoła, przypomina o kruchości i przemijaniu. A jednak Słowo, które słyszymy, mówi o czymś więcej niż tylko o przemijaniu – mówi o nadziei. W centrum tej nadziei stoi Bóg, którego cechy prorok Joel wymienia z taką precyzją, jakby chciał nam przypomnieć, że nie idziemy w nieznane, wracając do Niego. Wracamy do Kogoś, kto nas kocha bardziej, niż jesteśmy w stanie to zrozumieć.
Nie traćcie ducha.
św. Aniela Merici