II NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU

Wielki POSTój – II Niedziela Wielkiego Postu
"Bóg, który odsłania niespodziankę"

Gdy Abraham stoi przed swoim namiotem, patrzy w rozgwieżdżone niebo i słyszy obietnicę Boga, jego serce z pewnością bije szybciej. W Rdz 15,5 czytamy: "Bóg, poleciwszy Abramowi wyjść z namiotu, rzekł: ". Midrasze niejednokrotnie podkreślają, że ten moment to nie tylko fizyczne wyjście, ale zmiana perspektywy – Bóg „wyciąga” Abrahama z jego ograniczonego patrzenia na rzeczywistość.  Co ciekawe, w oryginalnym tekście nie ma wzmianki o namiocie – Abraham po prostu zostaje wyprowadzony haḥûṣāh (הַחוּצָה), czyli "na zewnątrz". Septuaginta oddaje to podobnie jako kai exēgagen auton exō (καὶ ἐξήγαγεν αὐτὸν ἔξω), a Wulgata tłumaczy: eduxitque eum foras – obie wersje również pomijają namiot. To jeszcze bardziej podkreśla sposób działania Boga, który często zaskakuje i wyprowadza człowieka poza jego schematy – niekoniecznie w sposób, którego człowiek się spodziewa!

Bóg nie tylko fizycznie wyprowadza Abrahama, ale przede wszystkim poszerza jego horyzonty i sposób patrzenia na rzeczywistość, pokazując coś większego, niż był w stanie sobie wyobrazić. Bóg roztacza przecież przed Abrahamem wizję, która zdaje się nierealna: "policz gwiazdy, jeśli zdołasz". Jak można zliczyć nieskończoność? Jak można uwierzyć w coś, czego jeszcze nie widać? To moment, w którym więź Abrahama z Bogiem jest umocniona wiarą.

Podobne niezrozumienie przeżywają uczniowie na górze Przemienienia (Łk 9,28b-36). W greckim oryginale, gdy Jezus "się przemienił" (μετεμορφώθη – metemorphōthē), oznacza to nie tylko zmianę wyglądu, ale całkowitą wewnętrzną przemianę istoty. Jezus nie po prostu "jaśnieje", ale objawia swoją chwałę, ukrytą dotąd przed uczniami. Piotr, Jakub i Jan nie rozumieją, co się dzieje. W greckim tekście czytamy, że Piotr "nie wiedział, co mówi" (mē eidōs ho legei – μὴ εἰδώς ὃ λέγει), co sugeruje kompletny brak rozeznania.

Czy nie jest tak, że my również często nie rozumiemy, dokąd prowadzi nas Bóg? Abraham nie rozumie licznych potomków, bo nie ma jeszcze ani jednego syna. Apostołowie nie pojmują tajemnicy chwały i krzyża. My też stajemy przed tajemnicą naszego życia, nie pojmując sensu różnych wydarzeń. Podobnie było z Mojżeszem przy gorejącym krzewie (Wj 3,2-4), gdy usłyszał niewiarygodne wezwanie albo z Maryją podczas Zwiastowania (Łk 1,34), kiedy pytała: "Jakże się to stanie?". Bóg często zaskakuje, ale zawsze jest wierny swoim obietnicom.

Psalm responsoryjny (Ps 27) przychodzi nam z pomocą. Hebrajskie "Pan jest moim światłem" (Adonai ori – יְהוָה אוֹרִי) oznacza nie tylko, że Bóg daje nam światło zrozumienia, ale że sam jest światłem. Nie muszę rozumieć całości Bożego planu, ale mogę zaufać Chrystusowi i iść za Nim, wierząc w to, że On zna drogę.

Wielki POSTój to moment, by zatrzymać się i przyznać: "Panie, nie wszystko pojmuję, ale ufam, że masz dla mnie piękną niespodziankę". Jak Abraham i jak apostołowie – mogę wyjść poza własny "namiot" schematów i dać się zaskoczyć Bogu.

Oto kilka pytań do refleksji, które mogą pomóc w osobistym przeżyciu tej niedzieli:

1. Co jest moim „namiotem”, czyli miejscem, w którym czuję się bezpiecznie, ale które może mnie ograniczać w duchowym wzroście?
2. Czy potrafię ufać Bogu nawet wtedy, gdy Jego obietnice wydają się niemożliwe do spełnienia? Jakie sytuacje w moim życiu mnie tego uczą?
3. Jak reaguję, gdy Bóg mnie zaskakuje? Czy jestem otwarty na Jego niespodzianki, czy raczej wolę trzymać się swoich planów?
4. Czy mam w sobie gotowość na „wyjście na zewnątrz”, na nowe spojrzenie na moją wiarę, modlitwę, relacje?
5. Jakie słowa z dzisiejszych czytań szczególnie mnie dotykają? Dlaczego właśnie one?
6. Czy pozwalam Bogu być moim światłem, nawet jeśli nie widzę jeszcze całej drogi?
7. Gdzie w moim życiu mogę dostrzec już spełniające się Boże obietnice, choć kiedyś wydawały się niemożliwe?

więcej rozważań »