2020-05-10 V Niedziela Wielkanocna
5 NIEDZIELA WIELKANOCNA - A J 14,1-12
Zaproszeni do domu Ojca
A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie ja jestem...W domu Ojca Mego jest mieszkań wiele (por J 14,2-3).
Jezus mówi o duchowej rzeczywistości domu Ojca oraz o życiu w niebie.
Dom Ojca w dzisiejszej Ewangelii, zgodnie z oryginalnym greckim terminem (oikai), nie odnosi się do jakiegoś budynku, lecz określa ciepłą atmosferę ogniska domowego. Natomiast, słowo mieszkanie (gr. mone), przywołuje antyczny klasztor, otwarty i gościnny. Jest w nim wiele pomieszczeń i panuje atmosfera braterskiej życzliwości, przyjaźni i miłości. Przypomina Arkę Noego , gdzie każdy czuje się jak u siebie w domu (por. I. Gargano).
W niebie jest mieszkań wiele i osobne miejsce dla każdego. Jezus zabierze nas do siebie gdy przyjdzie powtórnie w chwale. Odtąd zawsze z Nim będziemy- otrzymamy od Boga dom wiecznie trwały w niebie ( por 2 Kor 5,1n).
Niebo jest stanem głębokiego zjednoczenia zbawionego człowieka z Bogiem. Jest miejscem, gdzie można oglądać Boga twarzą w twarz. Jest miejscem trwałego szczęścia i radości, wiecznie trwającej miłości i piękna. Niebo jest miejscem głębokiego zjednoczenia z Bogiem - udziałem w życiu Trójcy Świętej.
Tomasz Merton powiedział: Brama do nieba jest wszędzie. Jezus powiedział:Ja jestem bramą. Zatem- Jezus jest wszędzie.
Jezus, zaufany nasz przewodnik, całym swoim życiem i swoim nauczaniem pokazuje nam właściwy kierunek i prowadzi do szczęścia wiecznego w niebie. Chrystus uczy nas jak żyć w prawdzie i miłości. Jest Drogą Prawdą i Życiem. Jest jedynym Pośrednikiem między Bogiem a ludźmi. Jezus jest drogą prowadzącą nas do Bożej Rodziny, do Trójcy Świętej.
Z wdzięcznością przyjmijmy Jezusowe zaproszenie do domu Ojca w niebie.
Ześlij światłość swoją i wierność swoją:
Niech one mnie wiodą
i niech mnie przywiodą do Twojej świętej góry
i do Twych przybytków.
Ps 43(42),3
s. Boguchwała Kuras OSU
W dzisiejszej Ewangelii Jezus mówi o znakach czasów ostatecznych i wzywa nas do czuwania (Mk 13, 24-32). Przypowieść o drzewie figowym zachęca do duchowej czujności i gotowości na Jego przyjście, które nastąpi w nieznanym dniu i godzinie.
Dusza czuje się wezwana
podążać jedynie tą drogą,
którą jej wyznacza Ten,
za którym tak żarliwie tęskni.
św. Maria od Wcielenia