logo
Aktualności

Dobra edukacja karmi niepodległość

Szkoły urszulańskie w Polsce, zakładane i prowadzone przez siostry od XIX wieku, były miejscami, gdzie szczególnie dbano o rozwój intelektualny, moralny i duchowy uczennic. Celem urszulanek było przygotowanie dziewcząt do pełnienia aktywnej roli w społeczeństwie, co wyraźnie kontrastowało z ograniczoną rolą kobiety w tamtych czasach.

Wartość edukacji polegała tu na kształtowaniu nie tylko umiejętności, ale przede wszystkim charakteru i wartości, które miały przygotować młode kobiety do stawiania czoła wyzwaniom i troski o innych, w duchu miłości bliźniego.

Urszula Ledóchowska – wyjątkowa postać, ale nie jedyna

Św. Urszula Ledóchowska jest doskonałym przykładem tego, jak połączenie patriotyzmu z troską o dobro drugiego człowieka może inspirować do działania. Była niezwykle aktywna na polu patriotycznym, społecznym i edukacyjnym, szczególnie w okresie zaborów oraz podczas I wojny światowej, kiedy to troszczyła się o sprawę niepodległości Polski i jej obecność na arenie międzynarodowej. W 1886 r., rok po śmierci ojca, wstąpiła do klasztoru Urszulanek przy ul. Starowiślnej w Krakowie.  Dziesięć lat później uzyskała we Francji dyplom uprawniający do nauczania francuskiego, a w 1904 r. została wybrana przełożoną klasztoru w Krakowie. W 1907 roku udała się do Sankt Petersburga, gdzie prowadziła szkołę dla dziewcząt polskich. Jej działalność patriotyczna była jednak monitorowana przez władze rosyjskie, co zmusiło ją do opuszczenia kraju. W czasie I wojny światowej udała się do Skandynawii, gdzie poprzez liczne wystąpienia i publikacje przybliżała sprawę Polski i jej dążenia do wolności społeczeństwom skandynawskim i zachodnioeuropejskim. W 1920 roku wróciła do niepodległej Polski i założyła zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, które koncentrowało się na edukacji i pomocy społecznej, szczególnie wśród ubogich i zaniedbanych dzieci oraz młodzieży. Św. Urszula swoją działalnością i zaangażowaniem w sprawy społeczne oraz patriotyczne zdobyła uznanie, a jej wkład w odzyskanie niepodległości i rozwój odrodzonej Polski pozostaje nieoceniony.

Urszulanki na straży chrześcijańskiej i polskiej tożsamości

Święta Urszula, z całym oddaniem angażująca się w pracę wychowawczą i edukacyjną, jest nie tylko wybitną postacią zakonu, ale także symbolem zaangażowania wielu sióstr urszulanek, które poprzez dziesięciolecia i różne okresy historyczne z oddaniem kształtowały kolejne pokolenia młodych Polek. Jej życie i działania reprezentują rzesze urszulańskich nauczycielek i wychowawczyń, które z pasją pracowały w szkołach i ośrodkach edukacyjnych, rozbudzając w swoich uczennicach miłość do ojczyzny i drugiego człowieka. Edukacja, którą oferowały była wszechstronna i wykraczała poza nauczanie podstawowe. Była też formą „walki” o przetrwanie polskości. Wychowując młode dziewczęta na mądre, odpowiedzialne i niezależne kobiety, które znały swoje korzenie i tożsamość, urszulanki kładły fundamenty pod przyszłe społeczeństwo niepodległej Polski. Były one inspiracją i wzorem także dla wielu absolwentek, które później realizowały te same wartości w swoich działaniach na rzecz niepodległości, troski o społeczeństwo i edukacji. Urszulańskie oddanie wychowaniu i formacji młodzieży stało się kamieniem węgielnym w budowaniu tożsamości i świadomości społecznej kolejnych pokoleń, a Święta Urszula pozostała żywym symbolem wartości, które stały się fundamentem ich misji edukacyjnej i społecznej.

Przykłady zasłużonych absolwentek mogłyby obejmować nauczycielki i pielęgniarki oraz kobiety pełniące ważne funkcje w okresie międzywojennym, a także działaczki niepodległościowe i osoby, które zasłużyły się w czasach II wojny światowej oraz w trudnych latach PRL-u. Warto z wdzięcznością wspomnieć te z naszych absolwentek, które urszulańskiego ducha „Serviam” wyniosły poza mury szkolne

  • Wanda Półtawska, która odebrała wykształcenie w szkole Sióstr Urszulanek w Lublinie, znana jest nie tylko jako bliska przyjaciółka św. Jana Pawła II, ale przede wszystkim jako osoba zaangażowana w działalność patriotyczną i społeczną. Podczas II wojny światowej była więźniarką obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, gdzie przeżyła bolesne eksperymenty medyczne. Po wojnie działała aktywnie jako lekarz psychiatra na rzecz pomocy byłym więźniarkom oraz angażowała się w pracę społeczną i medyczną, prowadząc m.in. terapię małżeństw i rodzin w Polsce. Jej życie stanowi przykład odwagi, wiary i niestrudzonej służby na rzecz drugiego człowieka oraz troski o pamięć historyczną.
  • Natalia Tułasiewicz była absolwentką szkoły urszulańskiej w Poznaniu, gdzie pobierała edukację, która ukształtowała jej głębokie wartości duchowe i patriotyczne. Po ukończeniu studiów polonistycznych na Uniwersytecie Poznańskim wróciła do urszulanek jako nauczycielka, angażując się w edukację młodzieży w duchu wartości chrześcijańskich i patriotycznych. Jej działalność nie ograniczała się do nauczania – była wychowawczynią, która zaszczepiała uczniom postawę zaangażowania społecznego i miłości do ojczyzny. W czasie II wojny światowej Natalia włączyła się w działalność konspiracyjną, prowadząc tajne nauczanie i pomagając polskim robotnikom przymusowym w Niemczech jako emisariuszka ruchu oporu. Zginęła śmiercią męczeńską w obozie Ravensbrück w 1945 roku, a w 1999 została beatyfikowana przez Jana Pawła II jako męczennica.
  • Zofia Morawska absolwentka gimnazjum sióstr urszulanek w Krakowie była związana z działalnością charytatywną i społeczną na rzecz najuboższych. W czasie wojny angażowała się w działalność pomocową, współpracując z Żegotą. Jej działalność była kontynuacją ducha urszulańskiej troski o człowieka i wartości chrześcijańskich.
  • Hanna Chrzanowska była kolejną wybitną absolwentką krakowskich urszulanek, która jako pielęgniarka poświęciła życie pomocy potrzebującym. Organizowała pomoc medyczną dla osób najuboższych oraz koordynowała opiekę domową nad chorymi i starszymi, zwłaszcza w czasie powojennego chaosu. Dzięki swojej działalności, w której przebijała się miłość Chrystusa, została uznana za błogosławioną Kościoła katolickiego i prekursorką pielęgniarstwa domowego w Polsce.

Edukacja jako fundament mądrego patriotyzmu

Historia urszulanek to także świadectwo nieustającego dostosowywania się do nowych wyzwań edukacyjnych. Obecnie, w czasach gwałtownych zmian społecznych i kulturowych, warto podkreślić, że potrzeba nowoczesnej edukacji, która kształtuje krytyczne myślenie i empatię, jest silniejsza niż kiedykolwiek. Urszulanki mogą nadal być inspiracją, by dążyć do formowania ludzi otwartych, odważnych i troszczących się o dobro wspólne.

Warto by refleksja zakończyła się wezwaniem do pielęgnowania wartości, które przez wieki prowadziły edukację urszulanek: miłości do bliźniego, poszanowania prawdy, odpowiedzialności za własny rozwój i świadomości swoich korzeni. Edukacja, jak to pokazała historia urszulanek jest fundamentem nie tylko indywidualnego rozwoju, ale i niepodległości narodu – i to nie tylko tej politycznej, lecz także duchowej i intelektualnej.

IV Niedziela Adwentu

Czas Adwentu dobiega końca. IV Niedziela to moment, w którym nasze serca przyspieszają, bo widać już blask zbliżających się Świąt. Wkrótce będziemy świętować przyjście na świat Zbawiciela – wypełnienie obietnicy, którą Bóg złożył ludzkości. Dzisiejsze czytania prowadzą nas głębiej w tajemnicę Bożego działania i przygotowują do spotkania z Chrystusem, naszym Królem narodów i Kamieniem węgielnym, na którym możemy oprzeć całe nasze życie. W tym czasie refleksji warto zatrzymać się na chwilę i zadać sobie pytanie: Czy moje serce jest gotowe, by przyjąć Tego, który przychodzi?

Na dziś

Nie traćcie ducha.

św. Aniela Merici