OSOBA KONSEKROWANA, czyli poświęcona Bogu. Ta, która odpowiedziała na Boże wezwanie, by naśladować Jezusa, żyjąc jak On, w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie.
Św. Aniela Merici założyła w XVI-wiecznej Brescii Towarzystwo Świętej Urszuli. Była to nowa forma życia konsekrowanego, która pozwoliła pójść za Jezusem wielu młodym kobietom, pragnącym całkowicie oddać swe życie z miłości do Niego, w służbie Jego Królestwu.
Reguła, skierowana przez Anielę do „umiłowanych córek i sióstr Towarzystwa św. Urszuli” [Prolog 3], odsłania głęboko wewnętrzny, a jednocześnie uniwersalny obraz konsekracji, aktualny i inspirujący także dla nas. Warto więc nim się dzielić.
„Bóg dał wam tę łaskę!” – zaczyna w Prologu do Reguły św. Aniela i to jest fundament, z którego każe nam zdać sobie sprawę od początku. Do człowieka należy danie odpowiedzi na to zaproszenie. I wdzięczność, która jest pamięcią serca. Stąd zachęta Anieli: „winnyście składać Mu nieskończone dzięki, ponieważ właśnie wam udzielił tak niezwykłego daru.” [Reguła, Prolog 5]
„Niech wchodzi w to życie z radością i z własnej woli.” [Reguła 1, 3-4] Aż chce się przypomnieć świętego Pawła, który woła: „Radosnego dawcę miłuje Bóg.” [2 Kor 9, 7] i dodać, że tylko serce wolne jest zdolne odpowiadać miłością na Miłość.
„Posłuszeństwo jest w człowieku jakby wielkim światłem, które sprawia, że każdy czyn staje się dobry i godny przyjęcia.” [Reguła 8, 4] Nie jest ciężarem, ograniczeniem, jarzmem…, ale wielkim światłem. Jakby Aniela chciała nas wybić ze schematów postrzegania, do których przywykliśmy i które nie dają nam życia. Słuchanie Boga zawsze rozjaśnia i wskazuje właściwą drogę.
„Niech zachowuje święte dziewictwo nie ze względu na ślub uczyniony z ludzkiej namowy, ale jako ofiarę z własnego serca dobrowolnie złożoną Bogu. (…) Niech zachowuje swe serce czyste, (…) zawsze rozpalone miłością.” [Reguła IX, 1-2, 7, 22] To dużo więcej niż bezżenność, celibat czy skromność obyczajów. Konsekrowany, czysty dla Jezusa, to ten, który płonie miłością do Niego. Ta miłość go rozpala, ale też wypala to, co mogłoby naruszyć całkowitość daru złożonego Panu z samego siebie. Jakby Aniela chciała przypomnieć nam, że wszyscy zmierzamy do Nowego Jeruzalem, „a nic nieczystego do niego nie wejdzie” [Ap 21, 27].
„Zachęcamy każdą do podjęcia z miłością ubóstwa, nie tylko tego, które dotyczy rzeczy doczesnych, ale przede wszystkim prawdziwego ubóstwa ducha, przez które człowiek uwalnia swoje serce od wszelkiego przywiązania i pokładania nadziei w rzeczach stworzonych i w sobie samym. Całe swoje dobro ma w Bogu, a poza Nim uważa się za ubogiego i całkowitą nicość.” Dlaczego aż tak? Żeby nic nie przeszkadzało nam zauważyć prawdziwego bogactwa, którego św. Aniela sama doświadczała i o którym mówi z taką mocą i jednoznacznością. Ten, kto oddał Bogu i ze względu na Niego wszystko, „z Bogiem posiada wszystko.” [Reguła X, 1-6]
Wierność, to decyzja, a nawet wiele decyzji podejmowanych przez całe życie. „Trzeba zatem, byście uczyniły niezłomne i trwałe postanowienie całkowitego poddania się Jego woli i przyjmowania od Niego z żywą i niewzruszoną wiarą tego, co macie wykonać dla Jego miłości, i wytrwania w tym aż do końca, żeby nie wiem co się działo.” [Testament – Wstęp, 22-24] Bóg, powołując nas do życia konsekrowanego, zaprasza do współpracy i współodpowiedzialności. Nie używa nas – konsekrowanych – do swoich celów, ale chce, byśmy współtworzyli z Nim Królestwo. Celem jest On sam! Aniela zachęca z wielkim realizmem: „Ze wszystkich sił starajcie się zachowywać to, do czego Bóg was wezwał, oraz szukać i pragnąć tych wszystkich środków i dróg, jakie są potrzebne do wytrwania i osiągnięcia celu.” i dodaje: „Albowiem niewielka to, albo żadna różnica, gdy ktoś z własnej woli mówi, że już więcej nie będzie służyć Bogu, a tym, że nie chce drogi i zasad koniecznych do tego, by mógł się w tej służbie utrzymać.” [Reguła, Prolog, 10, 14].
I w końcu Matka Aniela przypomina nam, że każdy trud na drodze konsekracji warty jest podjęcia, „chodzi bowiem o życie i zbawienie nasze” [Reguła, Prolog, 10]. Nasze, czyli moje i moich sióstr i braci. Oto perspektywa!
s. Aleksandra Stachnik OSU
Rodzina Jezusa, Maryi i Józefa, choć wyjątkowa, mierzyła się z trudnościami i napięciami – jak każda rodzina. Jednak ich jedność była zakorzeniona w wierze i miłości. Święty Jan Chryzostom pięknie mówi o mocy miłości: „Taka jest bowiem moc miłości, która obejmuje, jednoczy i spaja nie tylko tych, którzy są obecni, bliscy i widoczni, ale także tych, którzy są daleko; i ani długość czasu, ani separacja w przestrzeni, ani nic innego tego rodzaju nie jest w stanie rozbić na kawałki tego, co czuje dusza.”
Boże jesteś moim Życiem, bo mnie wypełniasz.
św. Maria od Wcielenia
