Poezja - Dzień Dziecka
Ogromnie Bóg nasz lubi,
gdy do świątyni Jego
bez skrępowania i bojaźni wcale
jak do pokoju Matki - wbiega
trzyletni jaki malec.
I wśród ogromu naw zagubiony
jak pyłek na posadzce
modli się żarliwie przed Jego wielkim tronem
jak Ojcu i jak Matce.
Dziecięcych warg prostota
w szeptanych z trudem zgłoskach
oddaje Mu w ofierze
milszą nad skarby złota
słów niepojętość boską:
Ojcze nasz, Zdrowaś, Wierzę...
A Bóg sam rozrzewniony
cichutko na palcach
zstępuje w niskość malca,
by porwać go w ramiona,
by czuć przy sercu swoim
serduszko, które kocha i nic się nie boi.
By patrzeć z bliska w piękno tak
nieświadome siebie,
aby napełnić rączki złożone do modlitwy
zdobywające dobro - nie tocząc o nie bitwy...
I mówi Bóg do wielkich,
dorosłych wszystkich w świecie:
„jeśli się jako dziecko
w mych rękach nie staniecie,”
a dziecku szepcze w ciszy,
choć ono nie wie i jeszcze nie słyszy:
„Wzrastaj w lata - jak oni - mój malcze,
bo będziesz walczyć”.
M. Konstantyna Baranowska OSU
- Ja nie wiem doprawdy, gdzie mój Bóg zamieszkał,
że do Niego wiedzie każda moja ścieżka ?!
- Czy Bóg w swej istocie może być zawiły
jeśli jest mi Ojcem - a imię ma Miłość ?!
- Komu niedostępny i komu straszliwy
Bóg, co dba o kwiaty i ptaszęta żywi ?!
- I gdy mnie umacnia swej boskości chlebem,
Czy więcej dowodów miłości potrzeba ?!
- Jeśli zaś mi grozi i dotkliwie karze,
wiem, że obok gniewu miłość ma na twarzy...
- A gdy w Ewangelii kocha i przebacza,
jak słów Jego prawdę rozumieć inaczej ?!
że wśród prawd tych szczęścia chodzą - nieszczęśliwi!
- Proszę mi powiedzieć, kto tu jest w ułudzie:
moje serce dziecka - czy dorośli ludzie?
- A ja wyznam, Boże, cicho bo się wstydzę,
że raz Cię, jak dziecko - raz, jak tamci widzę...
Więc schwyć me spojrzenie i w dłoniach zatrzymaj,
bym odtąd patrzyła dziecięcia oczyma.
M. Konstantyna Baranowska OSU
Pierwsza Niedziela Adwentu zaprasza nas do czuwania – uważnego, pełnego nadziei oczekiwania na przyjście Pana. W dzisiejszej Ewangelii ( Łk 21, 25-28. 34-36 ) Jezus mówi o znakach, które poprzedzą Jego powrót: o poruszeniu nieba i ziemi, o trwodze ogarniającej narody. Ale te znaki nie mają nas przytłoczyć. Dla wierzących są przypomnieniem, że Pan jest blisko – że nadchodzi Ten, który przynosi zbawienie.
Proście Go, uniżajcie się wobec niezmierzonej potęgi Boga.
św. Aniela Merici