VII NIEDZIELA WIELKANOCNA

VII Niedziela Wielkanocna - Wniebowstąpienie Pańskie

W dzisiejszą niedzielę Kościół kontempluje tajemnicę Wniebowstąpienia – moment, w którym Jezus Chrystus, po swoim zmartwychwstaniu, wstępuje do Ojca. To wydarzenie nie jest ostatecznym pożegnaniem, ale wejściem w nowy wymiar obecności.

Język nieba – niebo w Biblii

Warto dziś przyjrzeć się, jak różne języki biblijne opisują „niebo” – tę tajemniczą rzeczywistość, do której Jezus wstępuje:

• W języku hebrajskim słowo shamayim (שָׁמַיִם) oznacza „niebiosa”. Co ciekawe, to słowo występuje tylko w liczbie mnogiej – jakby już samo to podkreślało, że niebo nie jest jednowymiarowe, lecz wielowarstwowe, nieuchwytne dla zmysłów, pełne głębi. W tradycji żydowskiej mówi się nawet o „siedmiu niebiosach”.

• W języku greckim, w którym zapisano Nowy Testament, mamy słowo ouranos (οὐρανός), które może oznaczać zarówno fizyczne niebo (firmament), jak i rzeczywistość duchową – Bożą przestrzeń. To właśnie słowo występuje w Dz 1,11: „Ten Jezus, wzięty od was do nieba (ouranon), przyjdzie tak samo...”.

• Po łacinie, w tłumaczeniach Wulgaty, pojawia się słowo caelum – oznaczające niebo jako miejsce przebywania Boga, ale też symbol duchowej wzniosłości i ostatecznego celu człowieka.

Niebo jako relacja – nie jako miejsce

Niebo to nie tylko „gdzieś”, ale przede wszystkim „ktoś”. List do Hebrajczyków mówi, że Jezus wszedł nie do świątyni zbudowanej rękami ludzkimi, ale do „samego nieba” (Hbr 9,24), by stawać przed obliczem Boga za nami. To znaczy: Jezus nie tylko wstąpił „gdzieś daleko”, ale zabrał ludzką naturę do relacji z Ojcem – na zawsze. W tym sensie Wniebowstąpienie to nie ucieczka Jezusa z ziemi, lecz otwarcie nowego sposobu obecności: przez Ducha Świętego.

Jezus jako pierwszy spośród tych, którzy umarli, zmartwychwstał i jako zmartwychwstały przebywał jeszcze z uczniami – uczył ich nieba, zanim do niego wstąpił. Był z nimi, dzielił chleb, tłumaczył Pisma, mówił: „Pokój wam”. Przebywanie ze Zmartwychwstałym to szkoła nieba już tutaj, na ziemi.

Nieba uczymy się już teraz

Niebo zaczyna się tam, gdzie rodzi się życie, a nie śmierć. W świecie pełnym podziałów, nienawiści i przemocy, Chrystus wzywa nas, byśmy przez relacje, które nie niszczą, nie zabijają, ale niosą życie, zaczynali niebo już tutaj. Wspólnota, przebaczenie, wzajemne towarzyszenie – to są „szkoły nieba”.

Wniebowstąpienie to nie tylko triumf Jezusa – to zaproszenie. Miejmy odwagę wejść w tę samą drogę, bo – jak mówi autor Listu do Hebrajczyków – „mamy nadzieję, która jest dla nas jak kotwica duszy” (por. Hbr 6,19). Nasza kotwica nie tkwi w tym świecie, ale w niebie – i to nie jako idea, ale jako żywa Osoba: Jezus Chrystus.

s. Anna OSU

więcej rozważań »