UROCZYSTOŚĆ OBJAWIENIA PAŃSKIEGO

 

        

 

Ojcowie Kościoła na Uroczystość Objawienia Pańskiego

W uroczystości Objawienia Pańskiego celebrujemy niezwykłe wydarzenie: Bóg, który daje się poznać całemu światu. Pełna symboliki liturgia tego dnia ukazuje, że zbawienie nie jest zarezerwowane wyłącznie dla jednego narodu czy grupy, lecz jest darem dla całej ludzkości. Przez historię mędrców przybywających z odległych krain, prorocze wizje Izajasza i Pawłowe rozważania o tajemnicy Chrystusa, Kościół przypomina nam, że Bóg pragnie dotrzeć do każdego serca, niezależnie od miejsca i czasu.

Pierwsze czytanie (Iz 60, 1-6)

1. „Powstań, świeć” – „קוּמִי אוֹרִי” (qumi ori)
   Pierwsze słowa proroctwa Izajasza wzywają Jerozolimę do powstania i rzucenia światła. „Qumi” to imperatyw odnoszący się do zmartwychwstania, odnowy i działania, a „ori” (świeć) dosłownie oznacza „stanie się światłem”. Jest to obraz powołania Izraela jako światła dla narodów.
2. „Chwała Pana” – „כְּבוֹד־יְהוָה” (kəvod-JHWH)
   „Chwała” w języku hebrajskim oznacza dosłownie ciężar, majestat, ale także namacalną obecność Boga, objawiającą się np. w Świątyni. Tutaj wskazuje na Boskie działanie przyciągające wszystkie narody.
3. „Przyjdą narody do twojego światła” – „וְהָלְכוּ גוֹיִם לְאוֹרֵךְ” (wəhāləḵû gôyim lə’ōrēḵ)
   Słowo „gôyim” (narody) w Starym Testamencie często odnosi się do pogan. Obraz narodów idących ku światłu Jerozolimy symbolizuje uniwersalny charakter zbawienia.
4. „Złoto i kadzidło” – „זָהָב וּלְבוֹנָה” (zāhāb ûləḇônāh)
   Te same dary pojawiają się w Ewangelii Mateusza. W kontekście Izajasza są znakiem oddania hołdu Bogu. Ich wymienienie ukazuje proroczy związek między Starym Testamentem a narodzinami Chrystusa.

Drugie czytanie (Ef 3, 2-3a. 5-6)

1. „Tajemnica” – „μυστήριον” (mystērion)
   W języku greckim „mystērion” oznacza coś ukrytego, dostępnego jedynie przez objawienie. Dla św. Pawła tajemnicą jest uniwersalne zbawienie: poganie również są współdziedzicami obietnic danych Izraelowi. To rewolucyjne przesłanie w ówczesnym kontekście, gdzie istniał wyraźny podział między Żydami a poganami.
2. „Duch objawił” – „ἀπεκαλύφθη ἐν πνεύματι” (apekalyphthē en pneumati)
   Czasownik „apokalyptō” oznacza „odsłonić”, co w tym przypadku odnosi się do działania Ducha Świętego, który daje zrozumienie tajemnicy zbawienia. Podkreśla to rolę łaski w poznaniu Bożych planów.
3. „Współdziedzice” – „συγκληρονόμα” (synklēronoma)
   Słowo to łączy w sobie ideę wspólnoty (syn) i dziedzictwa (klēronomos). Wyraża nową jedność w Chrystusie, gdzie nie ma już podziału na Żydów i pogan – wszyscy są równi w Bożych oczach.

Ewangelia: Mt 2, 1-12

1. „Zaniepokoili się” – „ἐταράχθη” (etarachthē)

Słowo to opisuje reakcję Heroda i mieszkańców Jerozolimy na wieść o narodzinach Jezusa. W oryginale oznacza głębokie poruszenie, niepokój, a nawet przerażenie. Podkreśla kontrast między Herodem, który obawia się utraty władzy, a mędrcami, którzy z radością wyruszają w drogę, by oddać pokłon Królowi.

2. Gwiazda

W oryginale greckim „αστήρ” (astēr) oznacza gwiazdę, ale także znak lub omen. Dla starożytnych ludzi pojawienie się niezwykłej gwiazdy było interpretowane jako zapowiedź ważnego wydarzenia. W kontekście biblijnym gwiazda prowadząca mędrców symbolizuje światło Chrystusa, które rozprasza ciemności grzechu i niewiedzy.

3.Pokłon – „προσκυνέω” (proskyneō)

Gest mędrców oddających pokłon (dosłownie: „upaść na twarz”) był w kulturach wschodnich wyrazem najwyższego szacunku, oddawanym królowi lub bóstwu. Pokłon mędrców przed Jezusem wskazuje na uznanie Go za Króla i Boga, mimo Jego ubogiego i niepozornego otoczenia.

4. Dary: złoto, kadzidło, mirra

Każdy z darów niesie głęboką symbolikę:

• Złoto: symbol królewskiej godności Jezusa.

• Kadzidło: oznaka boskości, wskazuje na Jego rolę jako Pośrednika w modlitwie między Bogiem a ludźmi.

• Mirra: zapowiedź Jego męki i śmierci, ale także balsamu, który przynosi życie.

Światło dla wszystkich

Objawienie Pańskie ukazuje Boga, który „daje się cały” dla wszystkich ludzi, niezależnie od ich pochodzenia, kultury czy statusu społecznego. Św. Efrem Syryjczyk pięknie opisuje tę rzeczywistość:
„Gwiazda świetlista rozlała swe promienie pośród tych, którzy byli w ciemnościach — i prowadziła ich, jakby byli ślepi — tak że przyszli i spotkali wielkie Światło: złożyli dary i otrzymali życie, oddali pokłon i wrócili do siebie.”
Mędrcy, będący symbolem narodów pogańskich, zostają wprowadzeni do tajemnicy zbawienia. Chrystus – Światłość Świata – rozprasza ciemności niewiedzy i grzechu, prowadząc każdego, kto pragnie Go szukać.

Pytania do refleksji

1. Jakie „światło” prowadzi mnie w codziennym życiu? Czy dostrzegam je w słowie Bożym, sakramentach, modlitwie?

2. Czy mam w sobie gotowość mędrców, by wyruszyć w drogę, nawet jeśli wymaga to trudu i ryzyka?

3. Jakie dary mogę przynieść Jezusowi? Czy oddaję Mu swoje życie z wdzięcznością?

Zachęta

Pozwól, by światło Chrystusa rozproszyło wszelkie ciemności w Twoim życiu. Nie bój się wyruszyć w drogę, nawet jeśli cel wydaje się odległy. Bóg objawia się każdemu, kto Go szuka – tak jak mędrcom. Oddaj pokłon Dziecięciu w ciszy swojego serca, przynieś Mu swoje dary: miłość, czas, zaangażowanie. A potem, jak mędrcy, wracaj do swojego życia „inną drogą” – przemieniony Jego obecnością. Pamiętaj, że Bóg pragnie objawić swoją miłość wszystkim – i chce, byś był częścią tego objawienia.

 

więcej rozważań »