W ostatnim czasie udało nam się z s. Oleną wyjechać do Lwowa. Chciałyśmy m.in. zobaczyć naszą dawną urszulańską szkołę i odnowić znajomość z dyrektorem, p. Ivanem Lozenko, który w 2013 r. złożył wizytę w naszym wrocławskim liceum, gdzie poszukiwał śladów szkoły lwowskiej… Wykonał wówczas zdjęcia sztandaru szkolnego przywiezionego przez siostry ze Lwowa pragnąc, by zostały one wyeksponowane w obecnej placówce, czyli Liceum nr 28.

Zostałyśmy przyjęte bardzo serdecznie – pan dyrektor przedstawiał nas napotykanym pracownikom i nauczycielom jako „nasze siostry urszulanki”… Historia urszulańskiej szkoły jest rzeczywiście, dzięki staraniom p. Lozenki,  obecna na każdym kroku: przy wejściu do budynku umieszczona została przez władze miasta tablica informująca o jego historii, idąc klatką schodową można obejrzeć przedwojenne zdjęcia z zajęć lekcyjnych prowadzonych przez urszulanki, na I piętrze umieszczone zostały duże zdjęcia obu stron urszulańskiego sztandaru szkolnego oraz hasło „Bogu, Ojczyźnie, Nauce”, które p. Lozenko przejął od urszulanek, aby wdrażać je w procesie wychowawczym, bo - jak mówi – jego szkoła jest tradycyjna, gdzie się wychowuje i gdzie trzeba się uczyć… I do takiej szkoły chcą chodzić dzieci! Urszulanki uczyły w tym budynku 300 dziewcząt, obecnie szkoła liczy 900 uczniów. Oczywiście przekłada się to na warunki pracy – sale są nieprzystosowane do takiej liczby uczniów, co nie zmniejsza zainteresowania placówką, której głównym profilem naukowym jest intensywna nauka języka niemieckiego.

Jak odbija się wojna na pracy szkoły? Spora grupa uczniów jest za granicą – biorą udział w zajęciach on-line. Uczniowie powyżej klasy 5. podzieleni są na dwie grupy i uczestniczą w zajęciach stacjonarnych i on-line rotacyjnie. Wynika to z niemożności zapewnienia schronienia w czasie alarmu wszystkim przebywającym w szkole uczniom (przejmujące było wejście do piwnic, w których chronią się uczniowie w czasie alarmów – tam wtedy odbywają się również lekcje…). Młodzież aktywnie uczestniczy w akcjach pozyskiwania i wysyłania rzeczy przydatnych cywilom i żołnierzom na wschodzie kraju. Dyrektor szkoły powtarza: „Nie znudzimy się i nie zmęczymy organizowaniem pomocy!”.

Wracając do wątków urszulańskich – na koniec spotkania p. Lozenko pokazał nam jeszcze nie rozpakowany dzwon, który ma zostać umieszczony nad budynkiem, zgodnie z planami architektonicznymi przygotowanymi przez siostry. Niestety, urszulanki dzwonu przed wojną nie zdążyły powiesić.

Dziękujemy panu Dyrektorowi za ciepłe przyjęcie i za dbanie o to, by historia urszulańskiej szkoły nie została zapomniana.

s. Blandyna Boch