Pax Christi

Warszawa, 28.11.2014 r

OKÓLNIK PRZEŁOŻONEJ PROWINCJALNEJ URSZULANEK UNII RZYMSKIEJ
NA ROZPOCZĘCIE ROKU ŻYCIA KONSEKROWANEGO

W najbliższą niedzielę, 30 listopada, wraz z Adwentem, rozpocznie się pierwszy w historii Kościoła Rok Życia Konsekrowanego. Dla nas urszulanek to wydarzenie zbiega się w czasie z początkiem nowego roku pracy duchowej zaproponowanej nam przez Kapitułę Generalną 2013.

Ogłaszając Rok Życia Konsekrowanego Ojciec Święty Franciszek określił jego cele. Powiedział wtedy: Pragniemy uznać i wyznać nasze słabości, pragniemy też z mocą pokazać światu, ile wśród nas jest świętości i żywotności. Jak wiele jest świętości ukrytej w naszych domach, klasztorach, która sprawia, że konsekrowani są „żywymi ikonami Boga". W tym roku pragniemy dziękować za doświadczenie minionych 50 lat od ogłoszenia dekretu Perfectae Caritatis, przeżywać teraźniejszość z pasją, a przyszłość podejmować z nadzieją i ufnością.

Przyjmujemy z wdzięcznością inicjatywę Ojca Świętego i pragniemy gorąco, aby zapowiedziany Rok Życia Konsekrowanego był rokiem łaski dla każdej z nas i dla naszych wspólnot. Włączając się w jego obchody na poziomie diecezjalnym, zechciejmy kontynuować podjęty już wysiłek osobistej odnowy duchowej. Kierunek dla naszych działań został wytyczony w przesłaniach obu Kapituł: Prowincjalnej 2012 i Generalnej 2013.

Program pracy na rok 2015 nakreślony przez Radę Generalną dla całego Instytutu zawiera
w sobie dwa elementy:

1) zachętę do lektury i rozważania naszych Konstytucji: rozdziału Nasza konsekracja zakonna oraz rewizji życia ślubami czystości, ubóstwa i posłuszeństwa;

2) zaproszenie do „zgłębiania duchowości św. Anieli i urszulanek uznawanych za świadków wiary, aby (...) żyć duchem solidarności, pojednania i akceptacją drugich bez wyjątku":

Umocnione i przemienione przez Ducha Świętego, zakorzenione w żywym dziedzictwie naszych poprzedniczek, jesteśmy wezwane do wspólnego szukania nowych dróg przeżywania naszego charyzmatu, aby żyć nim twórczo w prostocie i radości. (Kap. Gen. 2013)

 

„Umocnione i przemienione przez Ducha Świętego" -

słowa te są motywem przewodnim rozpoczynającym każde z sześciu Wezwań Kapituły, które zostały przyjęte jako program pracy poprzedzający Kapitułę Generalną 2019. Wyrażają one najgłębsze przekonanie, że autentyczna przemiana serc jest możliwa tylko dzięki działaniu Ducha Świętego. To On, który jest Prawdą i Światłością sumień, „przekonuje o grzechu - to znaczy: daje poznać człowiekowi jego zło (zło, którego się dopuścił), a równocześnie skierowuje do dobra. (...)  Pod wpływem Pocieszyciela dokonuje się więc owo nawrócenie serca ludzkiego, które jest nieodzownym warunkiem przebaczenia grzechów" (Dominum et Vivificantem, 42).

Duch Święty przychodzi do nas jako Moc i pierwszy Dar z Wysoka. Świadczy o tym św. Piotr w swoim wystąpieniu w dniu Pięćdziesiątnicy, które kończy słowami: „Nawróćcie się (...), a weźmiecie w darze Ducha Świętego" (Dz 2,38).

To nie ludzkie techniki i to nie wysiłek woli czyni nas osobami duchowymi, ale uległość i posłuszeństwo Duchowi.

 

„... zakorzenione w żywym dziedzictwie naszych poprzedniczek..." -

Kapituła Generalna sugeruje nam, abyśmy w nadchodzącym roku podjęły refleksję nad życiem św. Anieli oraz sięgnęły do źródeł duchowości rodzin urszulańskich. Przede wszystkim jednak zaprasza do „zakorzenienia” w naszej własnej tradycji i dziedzictwie, które przekazały nam pokolenia sióstr.

Zachęcam wszystkie wspólnoty do wgłębienia się w życiorysy Świętych i Błogosławionych urszulanek. Pragnę także zachęcić do zapoznania się z sylwetkami wybitnych urszulanek, które dla wielu osób były świadkami wiary i drogowskazami na drogach życia. Ich biografie, niekiedy w formie opracowań monograficznych, znajdują się w naszych lokalnych archiwach. Jestem głęboko przekonana, że zapoznanie się z nimi będzie nie tylko pasjonującą lekturą, ale sposobnością do odkrycia śladów „ukrytej świętości” i heroizmu wiary naszych poprzedniczek. Będzie też okazją do doświadczenia wdzięcznej pamięci o fundatorkach naszych klasztorów, a zarazem powodem do radości z powołania do rodziny urszulińskiej i cichą inspirację w dążeniu do świętości.

 

„... jesteśmy wezwane do wspólnego szukania nowych dróg
przeżywania naszego charyzmatu..." -

Warto sobie na nowo uświadomić, że samo życie konsekrowane jest charyzmatem. Mówi o tym Sobór Watykański II, gdy stwierdza, że Kościół przypisuje szczególne znaczenie tym charyzmatom, które pomagają osiągnąć pełnię duchowego życia. I akcentuje, że szczególnie dobitnie objawia się ten charyzmat w różnych formach życia według rad ewangelicznych, do którego Duch Święty stale powołuje wiernych.

Kapituła Generalna 2013 pragnie, abyśmy „podtrzymywały inicjatywy, które pomagają młodzieży uczestniczyć w naszym charyzmacie”. W pierwszym rzędzie oznacza to zaproszenie do dawania świadectwa własnym życiem o pięknie i sensie życia konsekrowanego. Może warto w Roku Życia Konsekrowanego z  całą świadomością i zaangażowaniem ukazywać otoczeniu nasze życie zakonne jako szczególny dar Ducha Świętego i specjalną misję (Vita consecrata,31). Może trzeba nam wyzbyć się zbytniej nieśmiałości, która sprawia, że w rozmowach z młodzieżą unikamy tematu  powołania, by nie narzucać osobistej wizji życia? Trzeba pozwolić, by młodzi stawiali nam pytania o naszą tożsamość i znajdowali u nas inspirację do szukania własnych odpowiedzi na pytanie o sens ich życia.

 

„... żyć (charyzmatem) twórczo w prostocie i radości." -

Słowa te wyrażają naszą tęsknotę za życiem w prawdziwie ewangelicznych wspólnotach. Wołanie o poprawę jakości życia wspólnotowego po raz kolejny mocno wybrzmiało zarówno w czasie Kapituły Prowincjalnej 2012, jak i podczas Kapituły Generalnej 2013. Pragnienia budowania siostrzanej wspólnoty opartej na wierze znalazły swoje odbicie w Przesłaniach obu Kapituł. Są one zgodne z wezwaniem Kościoła kierowanym do osób konsekrowanych przez ostatnich papieży: (...) uczniowie Pana są powołani do życia jako wspólnota, która byłaby solą ziemi i światłem świat. (Evangelii gaudium,92)

Znamy bolączki naszych wspólnot: jesteśmy obciążone licznymi obowiązkami i zmęczone trudnymi relacjami. (Chciałybyśmy być twórcze w naszym apostolstwie i ... mieć święty spokój.)

Wydaje się, że szczególnie na płaszczyźnie życia wspólnotowego jest  konieczny powrót do podstawowych form ascezy. Św. Jan Paweł II stwierdził, że trzeba „odkryć na nowo praktyki ascetyczne. Asceza (...) jest niezbędnie potrzebna osobie konsekrowanej, aby mogła dochować wierności swemu powołaniu i iść za Jezusem drogą Krzyża” (VC,38). Natomiast papież Franciszek nieustannie nawołuje do pojednania i przebaczenia, do zaprzestania plotek i obmów. Myślę, że te proste słowa Ojca św. wcielone w życie przyczyniłyby się w znaczący sposób do tworzenia klimatu prostoty i radości w naszych klasztorach.

 

Tak nakreślony program pracy duchowej na najbliższe lata współgra z ideami, które towarzyszyły proklamacji Roku Życia Konsekrowanego. W tym szczególnym czasie mamy okazję do rozradowania się na nowo niezwykłością łaski powołania, odnowienia radykalizmu życia ślubami, powrotu do pierwszego entuzjazmu i ponowienia swojego „Tak” wypowiedzianego w dniu pierwszej profesji.

Wchodźmy więc w ten czas łaski z wewnętrznym przekonaniem, że W przyszłości mogą powstać nowe, różnorodne formy życia konsekrowanego, ale niezmienna pozostanie istota tego wyboru, która wyraża się w radykalnym darze z siebie składanym z miłości do Pana Jezusa, a w Nim - do każdego członka ludzkiej rodziny (VC, 3).

Świadome własnych słabości, które zaciemniają piękno naszego urszulańskiego powołania, głęboko odczuwamy potrzebę nawrócenia przeżywanego „jako otwarcie na nieustanną reformę samego siebie ze względu na wierność Jezusowi Chrystusowi” (Evangelii gaudium, 26).

Ufne w Jego obietnicę: proście, a będzie wam dane, razem ze wszystkimi urszulankami na świecie, prośmy Ducha Św. o oczyszczenie serca i

„Jako wspólnoty wiary

zaangażowane w misję,

otwórzmy się na Boży dar

nowego serca i nowego ducha”

      (Przesłanie Kap. Gen. 2013).

 

Z najlepszymi życzeniami obfitych łask  Roku Życia Konsekrowanego i modlitwą

s. Benigna Kania osu