W tym roku obchodzimy stulecie niezwykłego wydarzenia – nawrócenia norweskiej pisarki Sigrid Undset, laureatki Nagrody Nobla w dziedzinie literatury, nazywanej przez biografów „pół-wikingiem, pół-chrześcijanką”.  Jej historia to dowód na to, że nigdy nie jest za późno, by odnaleźć sens życia, wyprostować swoje ścieżki i odpowiedzieć na głębokie pragnienie prawdy, które kryje się w sercu człowieka. Kończący się Adwent to również czas oczekiwania i refleksji oraz zachęty do spojrzenia w głąb siebie. Nawet ostatnie chwile Adwentu mogą stać się radykalnym zwrotem ku światłu Bożej obecności.

Sigrid Undset – od pisarki do poszukiwaczki prawdy

Sigrid Undset urodziła się w 1882 roku w Kopenhadze w Danii, ale większość swojego życia spędziła w Norwegii. Była wybitną pisarką, która w swojej twórczości zręcznie ukazywała realia średniowiecznej Norwegii, a zarazem poruszała uniwersalne tematy ludzkich zmagań, miłości i odpowiedzialności. Powieść Krystyna, córka Lavransa przyniosła jej w 1928 roku Nagrodę Nobla i uznanie na całym świecie. To dzieło, ukazujące losy kobiety na tle norweskiego średniowiecza, stało się symbolem jej mistrzowskiego talentu w tworzeniu głębokich i złożonych portretów ludzkich.

Jednak jej życie osobiste było pełne trudności. Poślubiła malarza Andersa Castusa Svarstada, który był żonaty, gdy rozpoczęli swoją relację. Ich związek, pełen wyzwań, zakończył się separacją. Sigrid, wychowując samotnie trójkę swoich dzieci, przyjęła również opiekę nad dziećmi z poprzedniego małżeństwa męża. Była to decyzja wymagająca ogromnej siły i poświęcenia.

To właśnie w tym okresie życia, pełnym osobistych zmagań i kryzysów, zaczęła poszukiwać duchowej głębi. Wychowana w protestantyzmie, z czasem coraz bardziej fascynowała się katolicyzmem, jego bogactwem duchowym i tradycją. W 1924 roku, w wieku 42 lat, po wielu latach refleksji, zdecydowała się na odważny krok i przeszła na katolicyzm, wstępując jednocześnie do trzeciego zakonu dominikańskiego.

Twórczość inspirowana wiarą i św. Anielą Merici

W swoim pisarstwie Undset często nawiązywała do tematów duchowych, a jej nawrócenie miało ogromny wpływ na dalszą twórczość. W dziełach takich jak Olaf Audunsson czy Krzak gorejący widać fascynację wartościami chrześcijańskimi, a także zrozumienie ludzkiej słabości i potrzeby przebaczenia. Pisała o miłości, grzechu i odkupieniu w sposób, który trafiał do serc czytelników na całym świecie.

Jednym z duchowych wzorców, które inspirowały Sigrid Undset, była św. Aniela Merici – założycielka zakonu urszulanek. W swoich esejach biograficznych o świętych mężczyznach i kobietach oraz listach, które ostatecznie zostały zebrane i opublikowane pod tytułem „Stages on the Road”, poświęciła św. Anieli cały rozdział ( St. Angela Merici: A Champion of the Women’s Movement). Często nawiązuje w nim do myśli św. Anieli, szczególnie do jej troski o edukację młodych i duchowy rozwój kobiet. Święta Aniela była dla niej przykładem wierności Bogu w codziennym życiu oraz odważnego podejmowania wyzwań w trudnych czasach. W powieściach Undset można odnaleźć echa tej inspiracji, zwłaszcza w kreacji postaci kobiet, które łączy głęboka wiara i odwaga w dążeniu do prawdy.

Miejsce, w którym rozgrywały się najważniejsze wydarzenia życia Sigrid Undset, to Lillehammer, miasto w Norwegii, które stało się świadkiem jej duchowej przemiany. To tutaj pisarka znalazła przestrzeń do przemyśleń i spotkania z Bogiem. Po nawróceniu jej dom w Lillehammer, znany jako Bjerkebæk, stał się miejscem, gdzie gościła nie tylko literackich przyjaciół, ale także osoby poszukujące duchowej inspiracji. Jej przemiana zainspirowała wielu, również tych, którzy w czasach duchowego kryzysu szukali drogi do Boga. Co więcej, w tym roku, 100 lat po nawróceniu Undset, został wyświęcony pierwszy diakon pochodzący  z parafii, w której mieszkała Undset. Można przyjąć, że jest to owocem jej gorących modlitw o norweskie powołania.

Przesłanie dla współczesnych

Rok jubileuszowy o nadziei, rozpoczynający się 24 grudnia, to doskonały czas, by zaczerpnąć inspiracji z historii Undset. Jej świadectwo zachęca nas, by nie rezygnować z poszukiwania Boga, nawet jeśli nasze drogi są kręte i sami się już na nich gubimy. Zawsze istnieje szansa na odnowę serca i powrót do źródła prawdziwej nadziei.

Sigrid Undset pisała: „A gdy dajemy sobie nawzajem prezenty świąteczne w imię Chrystusa, pamiętajmy, że On dał nam słońce i księżyc i gwiazdy, i ziemię z jej lasami, górami i oceanami – i wszystko, co żyje i porusza się na nich. Dał nam całą zieleń i wszystko, co kwitnie i wydaje owoce, i wszystko, o co się kłócimy i wszystko, co nadużywamy – i aby nas uratować od naszej głupoty, od wszystkich naszych grzechów, zstąpił na ziemię i dał nam Siebie.”

Jej refleksja może być dla nas doskonałym podsumowaniem czasu Adwentu i przygotowaniem na Boże Narodzenie, kiedy przyjmujemy Tego, za którym tęsknimy i na Którego czekamy.