logo

Radość św. Anieli - radość urszulańska

Radość jako postawa wobec życia, koncepcja życia, sposób bycia w tym świecie - jest wpisana w charyzmat urszulański. Pisma św. Anieli utkane są z wezwań do radości. To wezwanie do radości jest motywem przewijającym się przez wszystkie pisma św. Anieli - jest to stała cecha jej duchowości (...)

Z jakiego źródła Aniela czerpie tę radość?św. Aniela Merici

Bez wątpienia źródłem tym jest wciąż żywe doświadczenie wybrania na oblubienicę Syna Bożego: „Zechciejcie najpierw poznać jak ważna to sprawa, jak nowa i zadziwiająca jest wasza godność" (Reg.Prol.8). Anieli brak słów na wyrażenie swego zdumienia, swej wdzięczności wobec tego daru, tak szczególnego i tak całkowicie niezasłużonego. Ten prawdziwy zachwyt jest motywem przewijającym się w pismach naszej Matki.

Zachwyt ten wobec Bożego wybraństwa wymaga odpowiedzi pełnej, radykalnej. Aniela daje wszystko, oddaje się w sposób wolny, całkowity, oddaje się w radosnym porywie. Pójdzie krokiem pewnym, uważna na to, aby „szukać i pragnąć tych wszystkich środków i dróg, jakie są potrzebne do wytrwania i osiągnięcia celu". (Reg Prol., 10).Aniela wyraża w regule cały realizm swej miłości wobec nas. Jest ona kobietą konkretną, prawdziwą, prostą i bezpośrednią w swej miłości. Nie ucieka się do wykrętów, nie proponuje połowicznych dróg, nie ma w niej rozdwojenia. Wszystko w niej jest jasne i przejrzyste.

Rozradowanie Anieli ma, więc swe źródło w zdumieniu wobec tej miłości, jaką Chrystus pierwszy ją umiłował, a jednocześnie w całkowicie jasnej odpowiedzi, którą mu ona daje jako Oblubienica; Aniela pragnie, by wszystkim jej córkom udzieliło się to rozradowanie. (...)

Krótko mówiąc, radość jest elementem typowym dla duchowości urszulańskiej: radość warunkiem przyjęcia do Towarzystwa (R I,3), radość podczas spotkań siostrzanych formacyjnych i dla pogłębienia duchowości (Rada 8, 3-7), radość, która tryska ze spotkań „insieme" razem, ale insieme w Chrystusie i dla Chrystusa na drodze wierności. Radość podczas spotkań z colonellami w perspektywie nieba, korony, święta bez końca (Rada V). Radość z tego, że Chrystus jest dla nas jedynym skarbem i że spotkamy go w chwale nieba (Rada V, 44). Radość mericiańska ma też wymiar eschatologiczny, to ona rzuca na nasze zmęczenie i cierpienia antycypowany blask chwały wiecznej. A na koniec, że „Bóg niczego innego nie pragnie jak tylko naszego dobra i naszej radości". (R X,18).

Radość to drugi owoc Ducha św - miłość, radość, pokój....

W tym kontekście cenne są słowa Jana Pawła II o wspólnocie w encyklice „Redemptoris missio" czyli w kontekście dzieł misyjnych Kościoła : „Pierwsze wspólnoty promieniejące radością i prostotą serca (Dz 2,46) były dynamicznie otwarte i misyjne. „Cały lud odnosił się do nich życzliwie". Misja zanim jeszcze stanie się działaniem jest świadectwem i promieniowaniem.". Dzieje Apostolskie były natchnieniem dla wszystkich reformatorów Kościoła. Żyli oni tak, jakby ich nadzieja już się urzeczywistniała, jakby byli o krok od zbawienia i zmartwychwstania, o krok od widzenia Boga i Jego chwały, od życia w niebie z Bogiem i Jego Synem Jezusem Chrystusem.

Takie samo promieniowanie radością i prostotą serca znajdujemy w tej wspólnocie, którą gromadziła się wokół sw. Anieli.

Poprzez każde słowo sw. Anieli przebija świadectwo żywej wiary i nieustannego trwania w obecności Chrystusa, świadectwo życia zanurzonego w Bogu.

Znamienne jest, że Gabriel Cozzano sekretarz Anieli, nazywał ją „Apostola nuova" - nową apostołką. Miał na myśli, że Aniela realizował w swoim życiu wzór apostołów i świętych pierwotnego Kościoła. Cozzano mówi również, że „ten sposób życia dziewic konsekrowanych, który zaproponowała Aniela jest obrazem i jakby iskrą pierwotnego kościoła. Nie było jeszcze wówczas klasztorów, ale chrześcijanie byli zjednoczeni duchem i zgodni w uczuciach. Znali się wzajemnie jak prawdziwi żołnierze wałczący pod sztandarem krzyża i Jezusa Chrystusa. Byli gotowi raczej umrzeć niż uczynić cos, co byłoby niegodne ich króla. I kto wie, czy nie jest to od Boga dany początek reformy Kościoła, reformy, która jak przepowiedziano wkrótce nadejdzie". I Cozzano opisując tę wspólnotę, którą Aniela pozostawiła mówi: żarliwe są we wszystkim co dobre, pełne życia i radości. Promienieją miłością spraw boskich".

Wiara domaga się żarliwości, ognia, a musi wystrzegać się letniości. Mówił o tym Benedykt XVI w rozważaniu przed rozpoczęciem obrad Synodu Biskupów.„Chrześcijanin nie może być letni - stwierdził Papież. Przed tym, jako największym niebezpieczeństwem dla chrześcijaństwa, ostrzega Apokalipsa. Ta letniość bowiem dyskredytuje chrześcijaństwo. Tymczasem wiara powinna być w nas ogniem miłości, płomieniem, który rzeczywiście ogarnia moje jestestwo i tak przechodzi na innych. To jest metoda ewangelizacji: prawda staje się we mnie miłością, a miłość zapala jak ogień także bliźniego. Tylko tak, zapalając drugich ogniem własnej miłości, rzeczywiście rośnie ewangelizacja, obecność Ewangelii, która nie jest już jedynie słowem, ale rzeczywistością, którą się żyje".

Radość jest ściśle związana z miłością. Są one nierozdzielnymi darami Ducha Świętego (por. Ga 5,23). Miłość daje radość, a radość jest formą miłości.

Prawdziwa i nieprzemijająca radość jest owocem Ducha Św. Sw. Aniela zachęca nas do życia według Ducha Świętego: „Trzymajcie się dawnej drogi i zwyczajów Kościoła ustanowionych i potwierdzonych przez tylu świętych za natchnieniem Ducha Świętego. I żyjcie życiem nowym". Trzeba mieć oczywiście w sobie entuzjazm i radość, aby żyć, życiem nowym. Ponieważ radość jest darem Ducha Świętego - powinnyśmy o nią prosić. Powinnyśmy oddać nasze serca Duchowi Świętemu, aby w nie wlał radość paschalną.

Czy nasze życie może być smutne? Chrześcijaństwo jest radosne ze swej natury, jest trwaniem w radości i szczęściu na mocy tego, co jest jego fundamentem. Radość jest w istocie centralnym elementem doświadczenia chrześcijańskiego.


„Bóg niczego innego nie pragnie jak tylko naszego dobra i naszej radości".

Każdy człowiek, który trwa w łasce - ma w sobie źródło szczęścia i radości, którego żadne zewnętrzne nieszczęście lub wewnętrzny niepokój nie może przygasić lub usunąć. Radość i pokój są darem i owocem miłości.

Nie wolno nam zapominać, że „Królestwo Boże to nie sprawa tego, co się je i pije, ale to sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym". Rz.14,17. W rzeczywistości prawdziwe radości, zarówno te małe, powszednie, jak i te wielkie radości życia, mają swe źródło w Bogu.

s. Daria Klich OSU

„Radość św. Anieli - radość urszulańska" - fragmenty

Wielki Tydzień

Teksty liturgiczne Wielkiego Tygodnia ukazują Jezusa bezbronnego, wyśmianego, ubiczowanego, uznanego za kryminalistę skazanego na śmierć krzyżową. Jezus Syn Boży odrzuca drogę zemsty, potęgi czy cudu, nie niszczy swoich wrogów, nie schodzi z krzyża, lecz przyjmuje wszystkie cierpienia dla zbawienia ludzi. Męka Jezusa jest Jego osobistym doświadczeniem, lecz jako Syn Człowieczy – przedstawiciel całej ludzkości - prezentuje także cierpienia i duchową walkę ze złem każdego człowieka.

Na dziś

Trzeba słuchać rad i natchnień,
które Duch Święty nieustannie wzbudza
w sercach naszych.

św. Aniela Merici