XXXII NIEDZIELA ZWYKŁA

XXXII Niedziela Zwykła - Święto Poświęcenia Bazyliki Laterańskiej
(Ewangelia: J 2, 13–22)

Bazylika Laterańska, najstarsza bazylika chrześcijańska w Rzymie, nazywana „matką i głową wszystkich kościołów świata”, jest znakiem jedności i źródła życia Kościoła. W dniu jej poświęcenia liturgia kieruje nasz wzrok ku Ewangelii, w której Jezus wchodzi do świątyni jerozolimskiej i dokonuje oczyszczenia. Scena ta, choć wstrząsająca, jest jednym z najbardziej przejmujących obrazów Jego miłości. To nie gniew, ale gorliwość przeniknięta miłosierdziem i pragnieniem, by człowiek mógł na nowo spotkać Boga. W tej Ewangelii można usłyszeć pytanie, które wnika głęboko w serce: gdzie jest moje miejsce? Gdzie Jezus walczy dziś o moje życie?

1. Jezus przychodzi do świątyni podczas Paschy. Ewangelista Jan pisze, że znalazł tam handlarzy wołów, owiec i gołębi oraz bankierów. Używa słowa hieron – oznaczającego cały rozległy teren świątynny, a nie naos, czyli samego sanktuarium, miejsca obecności Boga. Jezus wchodzi więc w przestrzeń, która miała prowadzić do spotkania z Ojcem, a stała się miejscem handlu i hałasu. W tym obrazie jak w lustrze odbija się nasze wnętrze: serce, które miało być świątynią modlitwy, często wypełniają rozmowy, troski i lęki. Gdzie jest moja świątynia? Czy jest nią cisza, Eucharystia, relacja z drugim człowiekiem, w której przebłyskuje obecność Boga? A może przestrzeń mojego serca zbyt często przypomina targowisko pełne rozproszenia?
   
   
2. Jan dodaje, że uczniowie przypomnieli sobie słowa Psalmu: „Gorliwość o dom Twój pochłonie Mnie” (ho zēlos tou oikou sou kataphagetai me). Jezus nie kieruje się złością, lecz gorącą miłością. Jego „gorliwość” to żar serca, które nie potrafi pogodzić się z tym, że miejsce spotkania z Bogiem stało się miejscem kalkulacji. Jego gniew jest twarzą miłości - tej, która oczyszcza, by człowiek mógł znów oddychać wolnością. Gdy przewraca stoły handlarzy, nie walczy przeciwko ludziom, ale o nich. Wyrzuca z serca to, co nie pozwala żyć w prawdzie. Tak też walczy o mnie, gdy rozbija mój schemat pobożności, wzywając do relacji zamiast rytuału, do miłości zamiast formalizmu.
   
   
3. Na żądanie znaku Jezus odpowiada słowami, które pozostają tajemnicą: „Zburzcie tę świątynię (naon), a Ja w trzy dni ją odbuduję.” Tym razem Jan używa słowa oznaczającego nie cały teren, lecz najświętsze miejsce, sanktuarium. Ewangelista wyjaśnia: „On zaś mówił o świątyni swego ciała.” W tej krótkiej wypowiedzi dokonuje się radykalne przesunięcie: miejscem obecności Boga nie jest już budynek, lecz Osoba. Jezus staje się nową świątynią, w której niebo i ziemia spotykają się na zawsze. W Nim Bóg zamieszkał pośród ludzi, a każde ludzkie ciało, dotknięte Jego łaską, może stać się miejscem świętym. Od tej chwili nie muszę szukać Boga daleko – On jest blisko, „w ciele Chrystusa”, w Jego Kościele, w moim wnętrzu, jeśli pozwolę, by On był w centrum.
   
   
4. Święto poświęcenia Bazyliki Laterańskiej przypomina, że Kościół nie jest tylko budowlą z kamienia. To wspólnota złożona z żywych kamieni, z ludzi, w których mieszka Duch Boży. Każda świątynia, każdy kościół, każdy klasztor jest znakiem tej większej rzeczywistości, mistycznego Ciała Chrystusa. A kiedy Jezus oczyszcza świątynię, oczyszcza również swój Kościół, oczyszcza mnie. Pragnie, by wspólnota wierzących była miejscem spotkania, nie rynkiem ludzkich ambicji. By była domem, w którym panuje modlitwa, gościnność i wolność Ducha. W tym Kościele, w tej żywej świątyni, jest moje miejsce.

Jezus wciąż walczy o moje życie - nie mieczem, lecz miłością. Wyrzuca ze mnie to, co oddziela od Ojca. Przewraca stoły moich lęków i schematów, by zrobić przestrzeń dla życia, które przychodzi z Jego Ducha. Każde oczyszczenie, każdy ból utraty fałszywego bezpieczeństwa jest Jego walką o to, bym była wolna. Moje miejsce jest w Jego świątyni, w Nim samym. Tam mogę być prawdziwa, widziana, kochana. On mówi dziś do mnie: „Chcę mieszkać w tobie.” A więc świątynia, którą dziś wspominamy, nie jest tylko w Rzymie, ale jest w moim sercu, w którym Jezus pragnie zbudować swój dom.

s. Anna OSU

więcej rozważań »